Prywatny kanał technologiczny a obowiązek uiszczenia opłat

Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) podzielił zapatrywanie zarządcy drogi w przedmiocie interpretacji art. 39 ust. 7f ustawy o drogach publicznych. W uzasadnieniu wyroku z dnia 10 października 2017 r. za słuszny uznano zarzut dotyczący dokonania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie błędnej wykładni wskazanego przepisu polegającej na przyjęciu, że przepis ten znajduje zastosowanie zarówno w odniesieniu do kanałów technologicznych wybudowanych przez zarządcę drogi, jak również do kanałów wybudowanych przez podmioty trzecie.

Art. 39 ust. 7 u.d.p. stanowi, że: „Zarządca drogi udostępnia kanały technologiczne za opłatą, w drodze umowy dzierżawy lub najmu, na zasadach określonych w ust. 7a-7f.” Natomiast zgodnie z art. 39 ust. 7f u.d.p.: „Za udostępnienie kanału technologicznego pobiera się opłaty w wysokości określonej w umowie, przy czym opłaty te są ustalane na poziomie kosztów budowy i utrzymania kanału. Przepisu art. 40 ust. 3 nie stosuje się do linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych oraz innych urządzeń umieszczanych w kanale technologicznym.”

NSA przyznał, że nie może budzić wątpliwości, iż przepisy ust. 7a-7f art. 39 u.d.p. znajdują zastosowanie wyłącznie do kanałów technologicznych wybudowanych przez zarządcę drogi i udostępnionych za opłatą podmiotom trzecim. Brak jest podstaw do wyłączenia stosowania art. 40 ust. 3 u.d.p. na podstawie odwołania z art. 39 ust. 7f u.d.p. w przypadkach, które dotyczą kanałów technologicznych (kanalizacji kablowych), które nie zostały udostępnione przez zarządcę drogi na podstawie art. 39 ust. 7 u.d.p.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że w przypadku udostępnienia kanału technologicznego zarządzanego przez zarządcę drogi podmiotowi trzeciemu celem umieszczenia w nim linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych, nie jest pobierana z tego tytułu opłata, o której mowa w art. 40 ust. 3 u.d.p., tj. opłata za zajęcie pasa drogowego.

Wprowadzone zwolnienie nie dotyczy jednak kanałów technologicznych stanowiących własność innych podmiotów niż zarządca drogi i nie udostępnionych na podstawie art. 39 ust. 7 u.d.p. W odniesieniu do takich kanałów technologicznych zastosowanie art. 40 ust. 3 u.d.p. nie zostało wyłączone, co w konsekwencji rodzi obowiązek uiszczenia opłaty z tytułu umieszczenia w pasie drogowym urządzenia infrastruktury technicznej niezwiązanej z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego.

Sąd przypominał również, że zgodnie z § 140 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawi warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie pojęcie urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z droga obejmuje w szczególności linie telekomunikacyjne.

Wyrok NSA z dnia 10.10.2017 r. (sygn. akt II GSK 3246/15).

Share

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *